Henüz kalem müdürüne dalaşmadığım, hürmette kusur etmediğim, dolayısıyla da kalemde internete rahat rahat girebildiğim günlerdi. 2007'nin 19 Ocak'ı, kasvetli bir akşam üzeriydi. Boş bir bilgisayarı gözüme kestirdim. Çıkmadan önce bir iki fink atayım dedim. Ekşi sözlüğe tıkladım. Hrant Dink vardı en başta. Önce boş boş baktım ekrana. Anlamam, anlamlandırmam zaman aldı: öldürülmüştü. Şok olmuştum. Çok feci şaşırmıştım. Sonra, hala şaşırabildiğime şaşırdım aslında. 301'den yargılanış sürecini takip etmekte, yazılarına ilişkin yorumlara dalmakta, bilirkişi raporunu sallamayan mahkemeye şaşmakta, "hakkaten somut dönemdeyiz len biz" diye ahvah etmekteydim o günler.. ya da bir süredir.. Sonra o iç sızlatan fotoğrafıyla kaplandı ortalık.Aradan 2 yıl geçti. Bazı minik şeyler açığa çıktı, bazı kocaman şeyler gölgede kaldı. Esas amcalar ortada değil "henüz". İstihbaratçılar, albaylar için yargılanma izinleri daha yeni verilebildi. Dink'in her duruşmasında hastalıklı faşist bünyeler dikkat çekti. O organizmalarla aynı havayı soluyor olmaktan, aynı ünvanı taşıyor olmaktan utandık. "Ama onlar da.." diyen cümleler duyduk bol bol. İnkar iliklerine işlemiş bir milletin evlatları olarak, köşeye kedi gibi kıstırıldıkça pati attık.
Her şey çok yavaş ilerliyor. Ama, benim hala umudum var. Bir şeyler olacak.
Şimdilik yapabildiğim; takip etmek, hatırlamak.
Her 19 Ocak'ta, burada.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder