Uzun zaman

oldu yazmayalı. Bazı zamanlar kendimi kaybediyorum. Aşktan, meşkten, eğlenceden, zevk-ü sefadan değil; daimi bir "procrastination" hali. Yeni bir süreçteyim, iki yıl ara verdikten sonra ders çalışmak zorunda olmak zor bir şeymiş, uyum sağlamaya çalışıyorum, diğer tüm normal insanlar gibi.
Sağlayamadığım oluyor şu aralar: son dakika kotarılan işler, devamlı ertelenen yapılacaklar listesi, yalapşap haller, samimiyetsiz rahatlamalar var. El mecbur, alışacağım. Belki de başladım alışmaya. Hafta sonu alıştığımı zannediyordum, şimdi makale okurken, henüz alışamadığımı fark ediyorum, bipolar bozukluğu da oldum olası sevmedim zati.
Sanırsam, en çok ihmal ettiklerimden biri, el emeğim, g(s)öz nurum, kanaviçem, blogum oldu. Halbuki, ben bu teşhir ederek çiziktirme/yazıktırma işini pek bir benimsemiş, her seferinde zevkle, kısa aralıklarla yazıp döktürür, alakasız ahkam keser bir yaratık olmuştum.
Bir aydır neler neler yazmayı planlamıştım, hey gidinin blogu!
Vaktim olsa, uzuuuuun uzun, Carpe Diem'de nihayet yapılabilmiş ikinci film gösteriminde, François Ozon'un Veda Vakti'nin çarpıcılığını ve derinliklerini;
M.Ö. son Ramazan Bayramı'nın ilk gününü, hayatımda ilk kez nasıl yapayalnız, çaresiz, aç bilaç, hasta, annemden uzak ve şefkate muhtaç (hıck!) geçirdiğimi, Ramazan Bayramı'nın benim için anlam ve önemini;
Bayramın ikinci günü gittiğim çocuk tesliminde, la havle çekerek elimin tersiyle iki tane yapıştırmak istediğim ergenden bozma veletleri;
Ertesi güne baba gibi, yok Antik Dönem pitikolojisi, yok nasıl mutluluğu bulcaz felsefeleri sunumum varken, entellektüel ötesi ve hep yersiz/zamansız vuku bulmuş kültürel (peh!) kişiliğimden ödün vermeyerek başım dik, göğsüm şişik gittiğim hayatımın ilk balesi olan "Kuğu Gölü"nün 3. perdesinin ilk 10 dakikası, haminneler gibi nasıl uyukladığımı;
Sunumu atlatır atlatmaz, aktiviteci sevgili Umut'un organizasyonu Işık Dağı Yürüyüşü sabahında, bir önceki gece sıfır uyku nedeniyle, tamamlayamadan sızdığım üç gün sonraki atraksiyonel isimli kongrede sunulacak posterin çevirisini bitirmeden evden çıkamayacağımdan, herkesi 30 dakika bekletmek ve benim yüzümden geciktirmek suretiyle üstüme yapışmış olan (halbukim hiç hak etmiyorum cicim) "her yere geç kalan insan" imajımı nasıl da perçinlediğimi, neyse ki, pek keyifli ve affedici grubun beni bir çırpıda bağışlayışını;
Tüm gün ormanın içinde, sarının, yeşilin, kahverenginin binbir tonu, kuru yaprak çıtırtıları, ceplere doldurulmuş alıçlar, yorgun ayak sesleriyle hatırlayacağım enfes doğa yürüyüşümüzü;
Ve asla unutmayacağım saatleri: Deniz'in gelişini, minicik ve ıslak bedeniyle annesinin uyanmasını beklerken şekerleme yapışını, Melih kameradan doğum anını gösterirken, 30'una merdiven dayamış eşşek kadar olmuş bizlerin, ehihi, ayy çığlıklarımızı, Anıl'ın kendine gelmesini beklediğimiz kafeteryada Özge, Didem ve ben mantıklı, sakin, dingin, hanfendü duruşlar sergilerken, Umut ve Emrah'ın gözleri dolu dolu annelerini aramalarını:) ;
Şimdiye dek tanık olduğum en etkileyici kesitlerden biri olarak, Anıl Deniz'i ilk kez emzireceği zaman kız çocukları (!) diye bizi içeriye aldıklarında, bebeğin annesini emmesine yardımcı olmaya çalışan hemşireler bişiyler söylerken, şaşkın bakışlarla bir yandan bebeğini okşamaya çalışan mor saçlı anne Anıl'ı;
O gazla hızımızı alamayıp, İstanbul'a kaçışımızı, haftasonu bulutlu-yağmurlu-kısmi güneşli İstanbul'da fink atışımızı, Seda ve Erkin'in sınırsız misafirperverliklerini, benim yavrı kuzularla Pano keyfimizi, sanatsal etkinliklere koşuşumuzu, Bienal'ın "bu ne len?" dedirten artistik ürünleri arasında yaylanışımızı, İkea Müzesi'nde yarım günümüzü pişman olmadan harcayışımızı;
Ha bir de, tam bir yıldır adamın birine feciii aşık oluşumu yazacaktım.