Çocukluğun soğuk geceleri

"Çocukluğun Soğuk Geceleri", Tezer Özlü'nün en sevdiğim kitabı. Ama bu isim bana daha çok istismara, özellikle de cinsel istismara maruz kalan çocukları hatırlatıyor. O yüzden çok üşütüyor bu isim beni. Çok öfkelendiriyor, öfkelendirince titretiyor, dişlerim birbirine vuruyor, çok üşütüyor.
Bir öğleden sonra bilirkişi olarak apar topar atanmamın ardından, ertesi sabah duruşma öncesinde H., tanıklık yapacak küçük kız kardeşi, annesi ve gayretli avukatlarıyla baronun çocuk hakları kurulu önünde buluşuyoruz.. Etrafına ürkekçe bakınan H.'yi alıyorum ilk olarak, görüşme odasına. Öyküsünü önceden öğrendiğimden, ilk kendimi tanıtıyorum, onu tanımaya çalışıyorum, neden orda olduğumuzu anlatıyorum, nereye gideceğimizi, nasıl konuşacağımızı, nelerin bizi beklediğini anlatıyorum. İfadesinin alınacağı duruşma salonundan bahsederken, benzetmelerime birlikte kıkırdıyoruz, belli ki ittifak tohumlarını atmaya başlıyoruz. Sanığı, yani 4 yaşından beri H.'ye cinsel tacizde bulunan ve ilkokul 5'ten bu yana da tecavüz eden üvey babasını, ifadesi esnasında salondan çıkarttıracağımı söylüyorum. Hemen,"annemi de dışarı çıkarttırın, onun yanında anlatamam" diyor, aynı anda iki damla yaş iniyor gözünden. En marazlı yanım, karşımda ağlayan olunca gözlerimin dolmasını engelleyememem, bazen işlevsel olsa da, onun yanında güçlü biri olduğumu ve onu koruyacağımı hissettirmeliyim, gözlerimi kocaman açarak, yaşları içeri alıyorum.
Kısaca kardeşiyle de konuşup, bilgilendirme ardından, duruşma saati gelince ağır ceza mahkemelerinin bulunduğu bloğa ilerliyoruz. Ağabeyi, dayıları, kuzenleri de gelmiş. Güvenlik amaçlı. Zira üvey babanın ailesi, niyeyse, ordu gibi basmaktalar duruşmayı.
Tutuklu getirilince, duruşma salonuna giriyoruz. Tapınak gibi bir salon. Kocaman, tavanı yüksek. İnsan her koşulda ürküyor. Başkan, üyeler ve cumhuriyet savcısından oluşan mahkeme heyeti o kadar yüksekte oturuyor ki, onlara bakarken kafayı enseye yapştırmak gerekiyor.
Sanık geldiğinde öfkem ve yumruğu çakma hissiyatım artıyor. Hep kızdığım şey, yumruğu çakma hadisesi, niye tüm benliğimi sarıyor?
Sanığın etrafını saran erkek egemen jandarmalar.. Düğün salonu sahibine benzeyen mübaşir.. Herkes yerini alıyor. Kimlik tespitlerimiz yapılıyor. Duruşma gizli yapılıyor.
Önce H. ayağa kaldırılıyor. Avukatı ve ben hemen kalkıp sanığın dışarı çıkartılmasını talep ediyoruz, müşteki annenin de.. Başkan neyse ki pürüzsüz, kabul ediyor. Etmeme ihtimalinde zihnimde hazırlamakta olduğum gerekçe öbeklerine gerek kalmıyor.
H. ayakta.. Bense yanında dikiliyorum. Savcı uzaktan oturmamı işaret ettiğinde itaat ediyorum. Başkan, soruları ard arda soruyor. Irzına geçmek, nerene dokunmak, sen napıyordun demek, zorlamalardan-dayaktan söz açmak soruları beni parçalıyor, kimbilir H. kaç parçaya ayrılıyor. Ama şimdilik metanetli, güzel güzel cevap veriyor.
En son "neden kimseye bir şey söylemedin?" sorusu gümbürdeyerek geliyor. En sevmediğim soru, en hassas sorulması gereken soru, tabii ki en patavatsız biçimde soruluyor. H.'den boğuk bir "korktum" sözcüğü çıkıyor, şimdi ağlamaktan konuşamıyor.
Elini tutuyorum, oturuyor.
Psikolog hanım diyeceğiniz bir şey var mı?
Bıraksalar iki saat anlatırım.
Evet diyorum.
H.'nin nasıl incinmiş, örselenmiş bir çocuk olduğundan, flashbacklerinden, uyku sorunlarından bahsediyor, istismara uğramış olduğunun açık olduğunu dile getiriyorum. Sonra, iyice vurgulayarak ekliyorum: Cinsel istismara uğrayan çocukların niye bunu kimseye söyleyemediklerini, maruz kaldıkları olayı nasıl başta anlamlandırmaadıklarını, anlamlandırabildikleri yaşa geldiklerinde korku ve tehditle nasıl sindirildiklerini, yoğun suçluluk ve utanç duygusuyla da çok geç ifşa edebildiklerini söylüyorum.
Heyet başını sallayarak dinlerken, tüm dosya açığa kavuşmuş gibi hissediyorum.
Kısa-süreli belleği enfes çalışan başkan, söylediklerimi aynen tutanağa geçirtiyor.
Ancak asıl ızdırap şimdi başlıyor.
Kendini amerikan filmlerinde sanan ve avukatçılık oynadığı apaçık, gümbürdeyen sesine kalem sallamalarının eşlik ettiği sanık avukatı, sorularını sormaya başlıyor.
Evet o da işini yapıyor, soracak, ama karşısında bir çocuk olduğunu asla unutmayacak.
Bir kaç, nereye varacağını yordayamadığımız sorunun ardından, haykırarak ve suçlayarak cinsel ilişkiyi tarif etmesini istiyor çocuktan; belli ki, çocuğun anlatımından "aha bu değil ki, müvekkilim yapmamış" diyecek, hmm çok zekice.
Ben soruyu duyar duymaz, cesaretime hayran, kendimi ayakta buluyorum: cılız sesim gayet gür ve net: "müdahale etmek zorundayım, bu soru çocuğa sorulamaz!" diye avukattan beter kükrüyorum.
Başkan soruyu reddediyor, inciler ardı ardına dökülüyor.
H. bu kez daha bir güçlü, daha bir dik, abuk sorulara yanıt veriyor.
Neyse ki ızdırap bir süre sonra bitiyor.
Ağabeyi; küçükken geceleri kardeşinin çığlığıyla uyandığında, kardeşinin yanında üvey babasının bulunduğunu, kardeşini ağlarken gördüğünü, üvey babasının "kabus görmüş" diyerek onu yatağına gönderdiğini,
kız kardeşi; ablasıyla oyun oynacağı zaman babasının ablası H.'yi yanlarından alıp çekip bir odaya götürdüğünü, onu da "git oyuncaklarıyla oyna" diye azarladığını söylüyor.
İçimiz ürperiyor.
H. geçen yaz artık dayanamayıp, neyse ki bir arkadaşına durumu açıp da intihar edeceğini söylediğinde, arkadaşının öğretmene söylemesiyle evden alınıyor. Şimdilerde, bu durumu yıllardır nasıl fark edemediğine yanan ve evlere temizliğe giderek çocuklarının ihtiyacını karşılamaya çalışan acılı annesi, ağabeyi ve kız kardeşiyle, güvenli bir evde yaşıyor.
Sıkı bir psikolojik destek alıyor.
O soğuk geceler, ardında parça parça, örselenmiş bir çocuk bırakarak, sona eriyor.